حقیقتا خواندن نوشته‌های طولانی این وبلاگ، عذابی ست سخت و جانکاه :) گاه در لحظاتی سخت دستانم روی کیبورد رها می‌شوند و متاسفانه مهارشان سخت است. وگرنه ما در زندگی عادی هم انقدر طولانی نیستیم که متن‌هایمان :) اینجا همان دارک ساید مغز من است که ادای فاخر‌ها را در می‌آورد. وگرنه، من جزو سردمداران مبارزه با متن‌های طولانی ناله در فراق یار در بلاگم.